Andreas Senoner – In Dialogue
Voor Andreas Senoner is beeldhouwen een manier van luisteren — naar materialen, naar geschiedenis, naar wat onzichtbaar aanwezig is. Zijn sculpturen, gemaakt van hout, bijenwas, stof of korstmossen, dragen de sporen van tijd en herinnering. Zijn werk vraagt om verbinding. In de tentoonstelling In Dialogue wordt zijn werk samengebracht met dat van Brooke DiDonato, Suzanne Jongmans, Sandra Kruisbrink, Magdalena Lamri en Julie van der Vaart — een zorgvuldig gecureerde ontmoeting waarin thematische en esthetische raakvlakken zichtbaar worden.
De sculpturen van Andreas Senoner (Bolzano, 1982) tonen gestileerde mensfiguren, zorgvuldig uit hout gesneden. De houdingen zijn vaak introspectief, verstild, alsof ze een innerlijk proces doormaken. De keuze voor hout is essentieel: een levend materiaal dat herinneringen draagt en waarin de tijd zichtbaar blijft — voor, tijdens en na het maakproces.
In zijn werk onderzoekt hij thema’s als metamorfose, gelaagdheid en de manier waarop sporen uit het verleden doorwerken in het heden, zowel op symbolisch als materieel niveau. Met een eigentijdse benadering van traditionele beeldhouwtechniek zoekt Senoner naar een visuele taal waarin materiaal en betekenis samenvallen. Zijn sculpturen belichamen de relatie tussen mens en omgeving, en roepen een dialoog op met de herinneringen van de toeschouwer.
De dialoog
Vijf kunstenaars tonen samen een gelaagd landschap van werken waarin thema’s als lichamelijkheid, herinnering, natuur en vergankelijkheid centraal staan. Ieder van hen benadert deze onderwerpen op geheel eigen wijze, maar steeds met oog voor verstilling, poëzie en de diepere lagen van het mens-zijn.
Brooke DiDonato
De fotografische composities van Brooke DiDonato (New York, 1980) het lichaam tot surrealistische sculpturen: lichamen worden gedraaid, gevouwen en met elkaar vervlochten tot het herkenbare net buiten beeld blijft. Haar werk speelt met de grenzen tussen identiteit en vervreemding, met een onderliggende emotionele intensiteit die de kijker uit evenwicht brengt.
Suzanne Jongmans
In de verstilde portretten van Suzanne Jongmans (Hoeven, 1978) wordt de tijd tastbaar: verleden en heden vloeien in elkaar over. De dialoog met Andreas Senoner is er een van stilte en gelaagdheid. Beide kunstenaars werken met materialen die beladen zijn met symboliek en geschiedenis, en reflecteren op menselijke aanwezigheid en de vergankelijkheid van lichaam en ziel. Hun werk onthult de onzichtbare lagen van het mens-zijn.
Sandra Kruisbrink
Waar DiDonato en Jongmans het lichaam verbeelden, richt Sandra Kruisbrink (Laren, 1961) op het landschap. In haar tekeningen verschijnen solitaire dennen in ademloze, lege ruimtes. Deze bomen – vaak als individuen neergezet – symboliseren eenzaamheid, veerkracht en vergankelijkheid. Haar werk is een reflectie op de fragiele balans tussen mens en natuur.
Magdalena Lamri
De houtskooltekeningen van Magdalena Lamri (Montreuil, 1985) een andere vorm van stilte. Haar beelden tonen ruige natuur waarin de mens fysiek afwezig is, maar voelbaar aanwezig blijft in de leegte. Lamri’s werk kent een fluisterende intensiteit, waarin tederheid en rauwheid hand in hand gaan.
Julie van der Vaart
Tot slot onderzoekt Julie van der Vaart (Maastricht 1988) haar analoge fotografie de verwevenheid van lichaam, tijd en herinnering. In haar serie ‘Entangled’ raken lichamen met elkaar verstrengeld, als onderdelen van eenzelfde stroom. De beelden onttrekken zich aan lineaire tijd, en openen een ruimte waarin verleden, heden en innerlijke beleving samenvallen.
Samen vormen deze kunstenaars een subtiele, gelaagde dialoog over wat het betekent om te voelen, te herinneren en te verdwijnen.